دشمن اصلی ما-2

کشور ما دنیا و آخرتش را به هم پیچیده و برای خود یک کلاف سر در گم ساخته.مانده ایم بالاخره ریاضت بکشیم که بهشت را به دست بیاوریم و دنیا را به اهلش وا بگذاریم یا سرمایه گذاری کنیم و پول به دست بیاوریم تا مردمانمان از گرسنگی به دختر فروشی و کلیه فروشی روی نیاورند.شعار بدهیم و همه را تکفیر کنیم وجنگ و محاصره ی اقتصادی را تحمل کنیم و بکوشیم دسته جمعی  همه را به زور و با تازیانه به بهشت ببریم! یا به دست هایی بپردازیم که بی محابا به بیت المال چنگ انداخته و شب و روز در درون خانه رسوایی می آفریند.ما همچنان ادای قهرمانان پیروز را در می آوریم و به خودمان دروغ می گوییم تا خودمان خوشمان بیاید.دیگران را هم اینگونه می پسندیم .مداحان را دوست و منتقدان را سر سپردگان به بیگانه می نامیم.دشمن سهمگین تر از کفار(بی کفایتی) در جان بسیاری از دوستانمان مان نشسته وما بی خبریم.خیال می کنیم اگر راست بگوییم دشمن سو استفاده می کند!پس راست نمی گوییم.تا گندش را دیگران در بیاورند آن وقت در پی چاره بر می آییم.

 از دیگر نشانه های بی کفایتی مان این است که ما قدر قهرمانان خود را نمیدانیم.فکرمان نمی رسد که اگر به قهرمانان جنگمان  اجازه داده ایم در مظلومیت ،بهای دفاع از ما را خود از ذره ذره ی جانشان بپردازند. الگویی برای آیندگان گذاشته ایم.اگر غرب بهتر از مای مدعی مسلمانی به کشته شدگانش و زخمی هایش ارج می نهد نه برای این است که از بهشت و جهنم می ترسد.برای این است که عقلش می رسد فکر میکند که جوانِ فردا که عزیز نبودن اینها را دیده قدر جانش را می داند و به جنگ نمی رود.پس زخمی ها را بازماندگان شهدا را جبهه رفته ها را نزد مردم عزیز میکند.فکر میکنند. راهش را پیدا می کنند .نه اینکه سهمیه برای جانبازان بگذارندو سپس کانال بزنند و از مجرای آن سهمیه، نور چشمی های وامانده از قافله ی ترقی ها را به دانشگاه بفرستند تا نتیجه اش یعنی بدبینی مردم را  به جانبازی هدیه کنند که از همه ی هستی اش برای این ملت مایه گذاشته است .

بی کفایتی در همه جا هست امان از جایی که چوب ملت بر سرش نباشد که بی کفایتی ها را  علم کند تا اصلاح شود .وامان از جایی که بی کفایتی را از محلی  به محل دیگر ارتقاء درجه می دهد.